PERMBLEDHESE Nr. 62-QERSHOR 2009

Sponsorizuar nga Miri Ruko

PËRGATITJE SERIOZE PËR

TAKIMIN E 16 GUSHTIT NË FTERRË

Dita e takimit në Fterrë po afron. Marrja e masave për ta bërë sa më të gëzueshëm këtë takim vëllazëror, është detyrë e të gjithëve, por, sigurisht, në radhë të parë e grupeve të punës që janë ngritur sidomos në Fterrë, Tiranë e Sarandë, ku edhe numri i fteriotëve është më i madh.

Është e natyrshme që grupi i punës në Fterrë, ku është edhe vendi i takimit, ka detyra më të mëdha. Këto ditë dëgjuam me vëmendje Hasan Mehmetin, i cili edhe në emër të grupit të punës dhe të drejtuesve të fshatit, na foli me kompetencë për punën që është bërë deri tashti dhe për ato që do të bëhen, të cilat do të garantojnë që gjithçka do të shkojë mirë. Masa janë marrë e do të merren për pastrimin, lyerjen dhe rregullimin e ambienteve, për sistemimin e të ftuarve dhe fteriotëve për strehim, për ushqimin dhe argëtimin, vënia në gatishmëri të plotë të dy lokaleve të tregtisë që janë në Fterrë dhe po të jetë nevoja të sjellin edhe nga Sarandë, ndriçimi i rrugëve dhe r rrugicave, sistemimi dhe parkimi i automjeteve, përmirësimi i pajisjeve në vatrën e kulturës, organizimi i grupit të këngës, e masa të tjera. Gjatë kësaj kohë ekzistojnë shumë mundësi që te fillojë asfaltimi i rrugës, vendosja e antenën së AMC dhe investime të tjera nga fteriotë e të huaj.

Janë siguruar, gjithashtu disa fonde për shpenzimet, sidomos për pritjen e të ftuarve dhe disa shërbime të tjera të domosdoshme. Por këto nuk janë të mjaftueshme dhe bëhet apel, sidomos biznesmenëve fteriotë dhe miq e dashamirës që të kontribuojnë simbas mundësive të tyre.

Edhe grupi i punës i komunitetit fteriot me banim në Tiranë si dhe ai me banim në Sarandë janë mbledhur disa herë dhe kanë caktuar e po zbatohen detyrat konkrete.

MIRË U TAKOFSHIM NË FTERRË,

FTERRA PO NA PRET.

Fteriotët e Sarandës në një takim kulturor

Paraqitet libri “Lame Xhama – Mësues i Popullit – Kujtime e dokumente”

Komuniteti fteriot në Sarandë, nën kujdesin e Bashkise se Sarandës, organizuan më 25 maj 2009 një takim për paraqitjen e librit “Lame Xhama – Mësues i Popullit – Kujtime e dokumente”. 

            Në këtë takim morën pjesë ish nxënës të Mësuesit të Popullit Lame Xhama, kolegë pune, miq, dashamirës, komuniteti fteriot në Sarandë si dhe të ftuar të tjerë. Morën pjesë kuadrot drejtuese të qytetit të Sarandës, Kryetari i Bashkisë së qytetit Edmond Gjoka, Kryetari i Këshillit Bashkiak të qytetit Arjan Demiri, Sekretarja e Këshillit Bashkiak Polikseni Ikonomidhi, Zv/ drejtori i drejtorisë arsimore Thoma Stefani, drejtori i gjimnazit Apostol Nika, Drejtoresha e drejtorise së kulturës Pasjonare Nika, Drejtori i Drejtorisë së turizmit të Bashkisë Aristotel Bita, Drejtori i filialit ekonomik të USHT Eduard Mehmeti,  drejtoresha e burimeve njerëzore të bashkisë Suzana Nika, Drejtori i drejtorisë juridike Krenar Abazi, drejtori i drejtorisë ekonomike Panajot Gunariu, drejtori i drejtorisë së shërbimeve Aristotel Koçi e të tjerë.

Nje bukuri te veçante i dha takimit pjesëmarrja e shume ish nxenësve e kolegëve të Mësuesit të Popullit Lame Xhama, tashmë në moshë të thyer, si Koçi Vasi, Dhimitër Tulo, Andrea Caka, Janulla Papagjika, Ana Harito, Abedin Hasani, Jasin Berberi, Jani Ballca e shumë e shumë të tjerë.

            Fteriotët e shumtë që morën pjesë në këtë takim, ndjenë krenari të ligjshme për nderin që i bëhet bashkëfshatarit të tyre – Lame Xhama, dhe shprehën mirënjohje për të, për familjen e tij që mundësoi botimin e librit dhe organizatorët e këtij takimi.

            Takimin e hapi Zëvendëskryetari i Bashkisë Robert Maçi. Fjalën e rastit e mbajti Gëzim Dusha, pastaj pjesëmarrësit në takim, edhe gjate kokteit, folën për figurën e Lame Xhamës dhe treguan mjaft kujtime që kishin me të.

Nga fjala e z. Gëzim Dusha:

            ... Jemi mbledhur sot në këtë takim të përbashkët kulturor, për të bërë edhe këtu në Sarandë paraqitjen e librit “Lame Xhama – Mësues i Popullit – Kujtime e dokumente”, të organizuar nga komuniteti fteriot i Sarandës nën kujdesin e Bashkisë.

            Po e nis bisedën e shkurtër për këtë libër me një citim të marrë nga një artikull i botuar në gazetën “Tirana Observer” e datës 7 prill 2009: “Libri i kalon përmasat e një monografie të zakonshme. Ai është një enciklopedi ku gjallon jeta e një Mësuesi të Popullit si Lame Xhama, që tërë jetën e shkriu për lirinë dhe shkollën shqipe, por edhe histori e gjallë  e Fterrës dhe Sarandës, që janë shquar për tradita arsimdashëse e liridashëse”.

            Mësuesi i Popullit Lame Xhama, edhe pse në kujtimet e tij nuk flet për vete, lexuesi zbulon portretin e tij sa të thjeshtë aq edhe të rrallë që e vendos në altarin e 100 mësuesve më të mirë të vendit.

            Mund të themi me plot gojën, siç e pohon edhe vet, se Lame Xhama është me dy vendlindje: Në Fterrën që e lindi dhe e rriti dhe në Sarandën ku punoi një jetë të tërë gati 30-vjeçare.

Është vështirë që në një panoramë të shkurtër të japësh gjithçka për vlerat e këtij libri. Pjesëmarrësit do të marrin në dorë librin dhe do të dinë të nxjerrin vlerat jo vetëm të mësuesit Lame Xhama, por edhe të patriotit, jo vetëm të zhvillimit të arsimit dhe të shkollës në Sarandë, Delvinë, Konispol, Gjirokastër, Përmet e Kuç ku ai punoi, por do të vlerësojnë kontributin e këtij mësuesi atdhetar për gjithë Shqipërinë, sepse ai do të mbetet burrë i shquar i Fterrës, Labërisë e gjithë Shqipërisë, sepse la vlera e gjurmë të pashlyeshme në historinë e arsimit shqiptar, duke vënë një gur të çmuar në themelet e vetëdijes sonë kombëtare.

            Libri ka një thurje të thjeshtë, i bazuar kryesisht në kujtimet e tij, ku spikasin fotografitë dhe dokumentet e ruajtura në dekada, me vlera lokale e kombëtare.

            Në libër paraqitet shkurt jeta e fëmijërisë dhe e familjes, shkolla e parë shqipe e fshatit, shkollimi në normalen e Elbasanit, puna si mësues e drejtues shkollash në Përmet, veçanërisht në Sarandë, Delvinë e gjetkë. Gjithçka është dhënë thjeshtë, saktë dhe e dokumentuar.

            Për Lamen figura e mësuesit është një perëndi e vërtetë. Me këto dimensione e kujton ai mësuesin dhe drejtorin e Normales së Elbasanit, Aleksandër Xhuvani. Prej tij, tregon ai, mora prushin e pasionit për dije, vrullin e punës, përkushtimin dhe intuitën e artit të drejtimit të shkollës.

            Ja shtojnë vlerën librit artikujt e botuar për të, emisionet në televizion e radio, kujtimet ,  vlerësimet e letërkëmbimet me kolegë e ish nxënës.

            Në letrën që i dërgon kolegu dhe ish shoku i tij në Normalen e Elbasanit, Mësuesi i Popullit Fejzo Mehmeti, shkruan: “Ti ja kushtove tërë jetën arsimit dhe edukimit të brezit të ri, për t’u mësuar gjuhën dhe historinë e gjallë të popullit shqiptar”. Apo në një shkrim të Guro Zenelit ku theksohet se në profesionin e bukur të mësuesisë xha Lamia e ngriti lart nivelin e dijes dhe shkallën e nderit. Për Fterrën është jo vetëm si mësues i shquar, por edhe si simbol i patriotizmit, fisnikërisë, i edukimit familjar në shoqëri, si njeri me të gjitha vlerat njerëzore.

            Ish nxënësi i tij Qamil Buxheli kujton se përveç dijes që përçonte Lame Xhama, do edukonte një brez të madh patriotik, që do ti kushtohej lirisë dhe vendit.

            Po e mbyll këtë diskutim më fjalët e fundit të kujtimeve të tij, të cilat sot tingëllojnë si një mesazh aktual për çdo njeri “O njerëz të mirë, jetojeni jetën me punë e dinjitet deri në çastet e fundit të saj”

Nga diskutimi i Fatmira Qendros:

            Familja ime ka qenë mikeshë e familjes Xhama, ndaj unë, ndonëse në moshë të vogël ruaj kujtime të mira për Mësuesin e Popullit Lame Xhama. Sa herë shkonim për vizitë në shtëpi e gjenim me një libër në dorë. Teze Lutja, bashkëshortja, një grua shumë fisnike dhe mikpritëse, na priste me buzë në gaz. Shtëpia herë pas herë mbushej me miq, të cilët kërkonin ndihmën e tij për shumë probleme.

Drejtor Lamia, siç e thërrisnin, ishte njeri që ndihmonte, ishte fjalëpak, i ditur, i mençur, me prestigj e autoritet. Sa fshatra të Shqipërisë kishte përshkuar ai me kolegët e tij Fejzo Mehmeti, Xhelal Berberi, Liri Kavo e shumë të tjerë. Ishin këta mësues që vunë gurin e themelit e arsimimit të brezit të ri. Këta mësues mbajnë vlera morale e njerëzore se kanë lënë gjurmë e duhet të jenë model për punën e sakrificat e tyre për brezat e ardhshëm, ndaj të kujtohen jo vetëm në 7 Mars, por të vlerësohen vazhdimisht.

            Është nder për mua që erdha si mike e familjes dhe si mësuese veterane të marr pjesë sot këtu.

DISA FISE E MBIEMRA QË KANË JETUAR NË FTERRË,

POR QË SOT NUK  EGZISTOJNË MË.

Për përbërjen e fiseve dhe familjeve të Fterrës të dhëna ekzakte nuk kemi, për arsye të mungesës së dokumenteve dhe të historikut për  prejardhjen e zhvillimeve historike e demografike që kanë ndodhur në Fterrë qysh në kohërat e më përparme deri në ditët tona.  Sipas njohurive që kemi, nga tregimet e të parëve dhe njerëzve të moshuar që jetojnë akoma, si dhe në bazë të një verifikimi që i kemi bërë këtij problemi dhe disa përllogaritjeve, sot Fterra përbëhet nga rreth 500 familje me mbi 2300 frymë. Përqendrimet më të mëdha të fteriotëve, përveç Fterrës,  kanë qenë dhe janë në Tiranë, Sarandë, Vlorë etj. Rreth 30 për qind e familjeve janë në emigracion kryesisht në Greqi, Itali, Gjermani e deri në Amerikë e Kanada. Në Fterrë sot banojnë vetëm 40 familje, nga të cilat me moshë të re e të aftë për punë janë 23 familje. Në Fterrë aktualisht  sot banojnë 16 fise ose mbiemra  nga  36 mbiemra ose fise që ka  aktualisht fshati ynë. Konkretisht në Fterrë sot banojnë familjet me këta mbiemra; Avreci, Brinja, Dauti, Dhuli, Haxhiu, Hadushi, Gjoni, Kurupi, Kofina, Lona, Malo, Mehmeti, Maçi, Shkurti, Zani dhe Zhupa. Ky numër i vogël mbiemrash vjen për shkak të traditës fteriote që nuk e ndryshojnë mbiemrin, siç është vepruar në shumë fshatra të Labërisë. Sot janë 20 fise ose mbiemra që nuk kanë banorë në Fterrë për arsye se janë larguar e banojnë në qytetet që përmendëm më lart, por edhe në shtete të tjera, sikurse mund të përmendim fiset apo mbiemrat: Abazi, Bezhani, Braho, Çeli, Çallo, Dusha, Elezi, Gëdo, Haderi, Hizmo, Korkuti, Memi, Mita, Mërkuri, Mato, Ruka,  Sadikaj (Qyqja), Shehu, Xhama dhe Zeneli.

 Por në Fterrë ka pasur edhe shumë fise të tjerë që  nuk ekzistojnë më dhe pikërisht ky është objekti kryesor i këtij shkrimi.

Sikurse kemi mësuar prej më të moshuarve, në Fterrë të paktën deri në dy, tre e katër breza përpara brezit tonë, kanë jetuar edhe shumë fise të tjerë të cilët sot nuk ekzistojnë më, ose sikurse themi në Fterrë, janë shuar. Kryesisht për arsye të mos lindjes së fëmijëve të gjinisë mashkullore, që kishin “privilegjin” për të trashëguar mbiemrin e fisit. Megjithëse janë shuar jo pak fise, emrat, apo më mirë të themi, mbiemrat e tyre jo vetëm që mbahen mend, por edhe përdoren akoma kur flasim për historikun e familjeve fteriote, për ngjarje e fakte që kanë ndodhur në kohë të ndryshme, për emrat e vendeve apo arave etj. Mendojmë se është me vlerë të dihen e të shkruhet edhe për fiset që kanë  jetuar në Fterrë.  Me interes dhe vlera do të ketë ky shkrim për fteriotët e  këtij brezi, por ndoshta më shumë për brezat që do të vijnë. Pra, me këtë rast rifreskojmë memorien për brezat e fiset që nuk janë më, por njëkohësisht  shprehim në një farë mënyre edhe respektin për ato fise që janë shuar. Për të marrë një informacion sa më të gjerë për këtë problem, herë pas here kemi biseduar  me më të moshuarit e Fterrës, si me të ndjerët Qazo Gjoni, Xhevit Zhupa, Razie Dusha dhe me  Rabo Bezhanen, Manushe Kurupin, Liri Shkurtin, etj. Për disa nga këto fise, që sot nuk  kanë trashëgimtarë, kemi sistemuar këto shënime:

Fisi i Gaxhajve, fis që i kanë pasur ndërtuar shtëpitë dhe kanë banuar në vendin e quajtur “Hunda e Hadushe”. Bija e fundit e këtij fisi ka qenë Hava Gaxhja e cila ka qenë e ëma e të ndjerit Belul Brinja. Arat apo koshtrat i kanë pasur në fund të Gjilazrit, përballë përroit të Gjoplakës dhe në Xhinga.

Fisi i Cocajve, fis i cili gjithashtu i ka pasur shtëpitë dhe kanë jetuar po në Hundën e Hadushe. Mashkulli i fundit i këtij fisi ka qenë Muhamet Cocaj, babai i Hava Coces dhe Merjo Coces. Hava Cocja ka qenë e ëma e të ndjerit Muharren Mërkuri, babait të Zyrasë, Bekimit dhe Kujtim Mërkurit.  Merjo Cocja  ka qenë e ëma e Shelqo Gjonit ose gjyshja e Safet Gjonit dhe Qenan Gjonit.

Fisi i Beqajve, fis i cili ka banuar midis bregut të Lleshe dhe hundës së Hadushe, pas Majës së Varrit ku deri vonë kanë qenë kasollet bagëtive të Mustafa Shkurtit dhe Qerim Dautit.  I fundit mashkull i këtij fisi ka qenë Muço Beqo. Arat i kanë pasur mbi koshtrat e Xharre dhe në Gjinali, ku edhe sot quhet shkalla e Beqajve.

Fisi i  Trakajve, i fundit mashkull i këtij fisi ka qenë Husni Trakua, ndërsa nga bijat kanë qenë dy vajzat e tij  Bejxhe e Hize Trakja. Bejxheja ka qenë  e shoqja e Safet Kofinës, babait të Sezaiut dhe Elvirës ndërsa Hizja ka qenë e gruaja e Sejfulla Zenelit i cili ka banuar në Borsh, babai i Braho e Abaz Zenelit (në Borsh ata kanë përdorë e janë njohur me mbiemrin Lleshi). Trakajt shtëpitë i kanë pasur në bregun e Lleshe ku ka banuar për  një kohë të gjatë familja e Sulo Hizmos, në të cilën aktualisht banon Mufit Haxhiu. Arat i kanë pasur në lumra, ku edhe sot quhen ”Arat e Trake”.

Fisi i Kondajve, mashkulli i fundit i këtij fisi ka qenë Shaban Kondi i cili ka pasur grua Fato Mehmeten, por që nuk kanë pasur fëmijë. Bija e fundit e këtij fisi ka qenë e  motra e Shabanit, Salihe Kondja. Shtëpitë dhe arat ky fis i ka pasur poshtë shtëpive të Zane, ku aktualisht sot jeton i biri i Neimit, Sulo Zani.

Fisi i Çipajve, i fundit mashkull nga ky fis ka qenë Laze Çipi, babai i të ndjerës Gjulza Çipja e ëma e Parisit, Jetores, Lines, Pasorit dhe Natashës. Lazja ka patur grua Xheko Dushën e bija e Mato Dushës  dhe motra nga babai e Gëzim Dushës. Shtëpitë i kanë pasur në krah të shtëpive të Kondajve, poshtë qafës së kadrëmit, nën shtëpinë e Zane.

Fisi i Gjonike, ka qenë i përbërë nga tre vëllezër, Islami,  Ferhati, dhe Selim Gjonika. I fundit mashkull i këtij fisi ka qenë Hidajet Gjonika i biri i Selim Gjonikës, bashkëshorti i Xhevo Gjonikes (Kofina)   dhe babai i  Liri Gjonikes e cila jeton akoma. Shtëpitë dhe koshtrat i kanë pasur tek qafa e xhamisë, poshtë shtëpive të Shehe, sot poshtë shkollës tetëvjeçare të Fterrës. Arat i kanë pasur poshtë shtëpisë, në shkallën e Peçe, në Zhupaj, në Xhinga, në Gjishtire, etj.

Fisi i Luçajve, mashkulli i fundit i këtij fisi ka qenë Iliaz Luçi i cili ka vdekur në Selanik. Vëllain e tij Barjam Luçin e kanë vrarë në Hundën e Drërit, në mal. Bija e fundit e këtij fisi ka qenë Ilmo Luçja (Maçja), e cila ka qenë e ëma e të ndjerëve, Hanko, Gani e Idris Maçi. Liçajt shtëpitë i kanë pasur në lagjen e Gjofterre ku banon edhe sot familja e  Arif Kurupit. Sipas tregimeve, Luçajt kanë qenë gjashtë vëllezër, por të gjithë janë vrarë për shkak hasmërie. Arat e Luçe kanë qenë poshtë shtëpive të Bezhane, ku kanë qenë edhe varrezat e fisit te tyre.

 Fisi i Merajve, i fundit mashkull nga ky fis ka qenë Veip Mero  bashkëshorti i Refia Hizmes, por që Zoti dhe fati nuk ju dha fëmijë. Bija e fundit e këtij fisi ka qenë Haso Merja, e cila ka qenë e ëma e Xhekos dhe e Zenepe  Maçes, e cila ka qenë e jëma e Qazim Gjonit, babit të Pestroves, Vexhiut, Difos, Besnikut, Gjones e Gafurrit. Shtëpitë i kanë pasur në lagjen e Zhupe   dhe arat i kanë pasur në Mortovica dhe në Gomareza.

Nuk kemi shumë të dhëna për fiset Selmanaj, Peçaj, Bullaj e Seferaj. Dimë vetëm që Selmanajt shtëpitë i kanë patur mbi shtëpinë e Ali Abazit; Peçajt arat i kanë pasë poshtë shtëpisë së Gjonike dhe sot ato quhen shkallat e peçe. Kush të ketë të dhëna të tjera për këto fise, është i lutur të na i dërgojë.

Mendojmë që kjo temë të mbetet e hapur për të shkruar, korrigjuar e saktësuar ndonjë pasaktësi që mund të kemi në këtë shkrim dhe për ta pasuruar me tej sipas njohurive, tregime e gojëdhënave që mund të dinë shumë fteriotë të tjerë të cilat gazeta “Fterra jonë” do ti mirëpresë dhe do ti botojë rregullisht.

Në përfundim të këtij shkrimi, duam të shprehim një sugjerim. Me qëllim që këto fise e mbiemra të mos humbasin e harrohen, do të ishte mirë që pasardhësit e tyre, nipër e stërnipër apo mbesa e stërmbesa, të mund të pranonin vendosjen e këtyre mbiemrave njërit nga djemve të tyre me qëllim që të vazhdojë trashëgimia e jetëgjatësia e këtyre fiseve të nderuara edhe për shumë vjet e breza me radhë. Ky veprim do të ishte në radhë të parë një shenjë nderimi e respekti, por edhe një veprim i mençur për të përjetësuar mbiemrat e këtyre fiseve që sot për fatin e keq  i quajmë të “shuara”. Le t’ia lemë në dorë ndërgjegjes së mençur fteriote dhe kohës për realizimin ose mos realizimin e këtij sugjerimi.

                                                                                                                Feksor   SHKURTI

Uroj që vëllazërimi fteriot të rritet, të forcohet

e të mos zbehet kurrë.

Bisedë me fteriotin Ajet Ruko ardhë nga Nju Xhersi –

Ajet Rukua, bashkëfshatari ynë i nderuar,  në maj të këtij viti erdhi nga Amerika të çmallej me njerëzit e tij, me shokët e dashamirësit. Dhe, siç ndodh rëndom me fteriotët e mërguar, u bë disa herë pjesëmarrës në “Parlamentin e Fterrës”.

Në njërën nga këto ditë i morëm një intervistë në magnetofon, në një bisedë të thjeshtë e miqësore.

- Ajet, më duket se edhe ju po futeni tani në grupin tonë të të moshuarve. Kam përshtypjen e si e keni mbushur të 65 vitet. Ajeti buzëqesh e përgjigjet:

- Shtoi, shtoi dhe gjashtë vjet të tjerë. Po të isha më i ri, mbase nuk do të kisha shkuar në Amerikë. Po kur dola në pension gjashtë vjet më parë, në vitin 2003 bëra bashkim familjar me vajzën e madhe, Alidën, emigrante në Amerikë. Dhe një vit më parë, mbasi i mbusha të pesë vjetët sipas ligjit, më thirrën për intervistë dhe më bënë qytetar amerikan.

- Besoj se nuk e ke pasur të lehtë  të integrohesh në jetën amerikane. A mund të na tregosh disa nga vështirësitë që keni hasur?

- Eh!...Vështirësitë qenë të shumta, sidomos për moshën tonë. Tri gjëra janë të domosdoshme që të mund të futesh në rrjedhën e jetës dhe të punës. E para, të dish gjuhën, së paku sa për të komunikuar normalisht. Unë ca e dija e ca e mësova aty, ndryshe nuk komunikon dot me njeri, nuk kërkon dot as punë, as dokumente. E dyta, duhet të mësosh kompjuterin, se kudo që të punosh, pa kompjuter nuk të pranon njeri. Edhe kompjuterin e mësova dhe e përdor mirë. E treta, duhet të dish të ngasësh makinën. Pa të nuk lëviz dot, ndërmarrjet janë larg, por dhe dyqanet, institucionet. E perfeksionova edhe makinën dhe mora patentën. Pa këto të tria, edhe po të jesh i aftë e i shkolluar,  nuk gjen dot punë të kualifikuar.

- Ju, a keni arritur ta gjeni një punë të kualifikuar, edhe pse mbi 70 vjeç?

-Them se po. Aty puna më ishte e nevojshme së pari për të jetuar. Por natyrisht edhe për të mbushur kohën. Nuk mund të imagjinohet të rrish tërë ditën në shtëpi në një vend të huaj, kur edhe shokët nuk i numëron dot as me gishtat e dorës.

Aty jam futur në profesionin tim. Punoj në një uzinë mekanike. Përvoja si mekanik dhe inxhinier mekanik në disa ndërmarrje në Tiranë, por dhe aftësitë teorike, më kanë ndihmuar të bëj punë cilësore dhe të vlerësohem jo vetëm moralisht, por edhe  të ardhurat janë të kënaqshme. Ndryshe nuk përballohet jetesa, qiraja e shtëpisë dhe një mori taksash që paguan në Amerikë.

- A keni shoqëri me shqiptarë që janë aty, apo dhe me amerikanët?

- Unë jam në qytetin e Berlinit të Njuxhersit. Shqiptarë ose nuk ka, ose unë nuk kam mundur të gjej ndonjërin. Me shokët e punës, italianë, spanjollë, meksikanë etj. shkoj shumë mirë. Më vlerësojnë e më nderojnë edhe si moshë, por veçanërisht për punën e marrëdhëniet korrekte me ta.

- Të dy vajzat i ke në Amerikë, bile dhe janë martuar aty. Ku janë e me se merren?

- Të dyja janë me arsim të lartë. E madhja, Alida, dha provime pasuniversitare, mori master dhe punon si shefe kontabiliteti në një kompani. Edhe vajza e vogël, Elona, mori master në Amerikë me rezultate të shkëlqyera dhe ka punë të mirë. Është e martuar me një amerikan e ka dy fëmijë, djalin, Alekun dhe vajzën, Milena. Janë të shkathët, të gjallë dhe i dua shumë…Edhe e madhja ka një vajze 14 vjeçe, Florën. Mëson në klasën e tetë dhe ka dalë e shkëlqyer në të gjitha vitet.

- Po me krushqitë si shkoni, se ata amerikanët janë një çikë të ftohët.

- Jo, jo…Kanë rastisur të nxehtë dhe ata. Janë familje të ngritura, me punë të mira. Por, mbi të gjitha, shkojmë shumë mirë me ta. Vemi e vijmë, shkëmbejmë vizita e dhurata në raste festash, na respektojnë e na vlerësojnë shumë edhe për traditat, sidomos për gatimet shtëpiake, se ata shumë herë e porositin drekën apo darkën në restorante.

- Pra, dukesh i kënaqur edhe aty në Amerikë. Po lidhjet me Shqipërinë e me Fterrën si i mban?

- Më cingrise në pikën më të dobët. ( Ngashërehet, përlotet). E ku ka si vendi yt,  more vëllezër?! Ku t’i gjej aty motrat që i dua aq shumë dhe njerëzit e mi të gjakut?...Ku gjendet në ndonjë cep të botës një vend si “Parlaementi i Fterrës”, ku ju mblidheni çdo ditë?...Unë këtu midis jush e ndjej veten të lumtur, të emocionuar…

Pastaj, është faqja e internetit të Fterrës dhe të shumë fteriotëve, që i hap çdo ditë, është gazeta aq e dashur për ne emigrantët “Fterra jonë”, që unë do ta quaja edhe enciklopedia e fshatit, që e lexojmë germë për germë…Për asnjë ditë, për asnjë çast nuk e harrojmë vendlindjen, Shqipërinë, Tiranën ku jetuam dekada, por dhe Fterrën e dashur, ku lindëm e kemi rrënjët. Ju faleminderit të gjithëve që na mbani të lidhur me vendlindjen.

Më bëhet shumë qejfi që brezi më i vjetër po tërheq dhe të rinjtë në rrugën e traditave. Kur lexoj në internet mesazhet që i dërgojnë të rinjtë njëri tjetrit për problemet e tyre, por dhe të Fterrës, edhe për festën që do organizohet në gusht, më bëhet zemra mal. Uroj që vëllazërimi fteriot të rritet, të forcohet e të mos zbehet kurrë.

E falënderojmë Ajetin për intervistën dhe i urojmë rrugë të mbarë. Ndërsa ai, sapo shkeli në Berlinin e Njuxhersit, dërgoi një Email “Paralamentit’, ku midis të tjerash shkruan:

            “…Unë nuk do t’i harroj kurrë ato momente të gëzuara dhe shumë vëllazërore që kaluam së bashku në “parlament” me ju dhe Agronin, Dilaverin, Rexhon, Ëngjëllin, Halitin, Servetin, Aleksandrin e të tjerë…Me këtë rast do të dëshiroja që në takimin e fteriotëve më 31 maj në Tiranë t’i përshëndes të gjithë dhe t’u uroj atyre shëndet, suksese në shkolla, në punë e biznes dhe gëzime e lumturi në familjet e tyre”

                                                                                                      Intervistoi Bardhyl Xhama

ERLETI – SHQIPTARI QË ADMINISTRON NJË RESTORANT

Në qendër të Pomezia-s ndodhet një restorant me emrin “La Bocca della verità”. ”Këtë emër gjetëm dhe këtë lamë”- na thotë Erleti, me kombësi shqiptare, cili është menaxheri dhe kuzhinieri i restorantit.

Erlet Mehmeti jeton në Itali që prej 20 vjetësh. Kur bisedojmë me të na thotë: “Prindërit i kam të dy nga qytete bregdetare të Shqipërisë, babai nga Saranda dhe nëna nga Vlora, ndërsa unë kam lindur dhe jam rritur në Tiranë. Në Shqipëri përfundova shkollën e mesme dhe në moshën 20 vjeçare erdha në Itali. Dihet që fillimi është gjithmonë i vështirë. Jam martuar me një zonjë polake dhe kam një vajzë 7 vjeçe të cilën e kemi quajtur Elenoire. Në Shqipëri dihet që në atë sistem jemi rritur si ateist. Ashtu e kërkonte koha, por dua t’ju them se që nga momenti që u bëra prind unë u bëra edhe besimtar. Besoj në një zot Universal, në një zot për të gjithë, dëshiroj dhe përpiqem të bëj vetëm mirë. Punët që kam bërë në fillim këtu ishin të çfarëdollojshme, mjaft që të ishin punë të ndershme, por pak nga pak fillova të  dashurohem me profesionin e kuzhinierit, ose më mirë të them me kuzhinën italiane. Vazhdova shkollën për kuzhinier dhe tashmë jam shef. Punoj bashkë me vëllain tim Genin për administrimin e këtij restoranti. Në këtë restorant kemi vetëm 6 muaj. Ai ka një kapacitet prej 80 vendesh. Më parë administronim një restorant buzë detit. Klientët që kishim atje na ndjekin edhe këtu, sepse dimë të kënaqim shijet e tyre... Kemi punësuar qytetarë italiane me të cilët kemi marrëdhenie  të mira jo vetëm pune, por edhe miqësie. Lënda e parë, peshku, është i freskët, me furnizim ditor mund të shikohet nga klientët në kasetat e ekspozuara në hyrje të lokalit”.  Recetat që përgatit Erleti janë të shijshme dhe të shumëllojshme. E pyesim se çfarë kuzhine gatuani?  Përgjigjet: “Vetëm kuzhinë italiane me bazë peshku dhe mishi.”

Pikërisht në këtë restorant një çift shqiptar feston përvjetorin e martesës. Të ftuarit italiane, kuzhina italiane, kuzhinieri shqiptar. Një atmosferë e vërtetë feste dykombëshe. Edhe ky episod flet për integrim.

                                                                    Elira Maksuti

Marrë nga internet në faqen: ”FORUMINTERNATIONAL”

ME FTERIOTËT TANË QË BANOJNË NË ATHINË

Pas një udhëtimi të gjatë, mbërrita në Athinë. Kur përballesh me atë qytet aq të bukur e të madh, kuptohet që impresioni është i madh dhe kureshtar. Pas vizitave në Akropol, Parlament, Sheshin Omonia e në disa vende të tjera historike e kulturore, mendimi më rrinte vetëm tek dëshira që kisha për të takuar fteriotët e mi që jetojnë e punojnë në Athinë. Lista me emrat dhe numrat e telefonit ishte e gjatë, dhe sigurisht që nuk do mundja t’i takoja të gjithë.

Të parin fteriot që takova ishte Ledi Maçi, djali Nezhdetit e Jetores, i cili erdhi në hotelin ku isha akomoduar dhe biseduam dhe u çmallëm me njëri tjetrin. Sinqerisht më ka befasuar, por edhe  më ka kënaqur shumë përzemërsia e mikpritja e tij, jo vetëm në ditën e parë që u takuam, por  gjatë të gjitha ditëve që qëndrova aty.

Vizitën e parë e bëra në familjen e Livan Dautit në Pire. Kënaqësia u shtua, kur gjeta aty edhe Nexhatin, i cili kishte ardhur për vizitë tek vëllai i tij. Pritja aq dashamirëse e Shegës dhe Livanit dhe fëmijëve të tyre të mrekullueshëm, Gazit, Brunës dhe Bertonit, ishte  vërtet shumë e ngrohtë dhe aq vëllazërore. E gjithë biseda, ngado që shkonte, vërtitesh rreth Fterrës. Malli e dashuria për fshatin e njerëzit tanë që jetojnë aty, për kujtimet e fëmijërisë, për rrugët, lagjet e burimet e ujit, por edhe për gurët sikurse themi shpesh, ishte arsyeja kryesore që Nexhati e orientonte bisedën vetëm drejt vendlindjes sonë të dashur.   

Mendjen e shpirtin i kam në Fterrë, por në një farë kuptimi jam shumë i kënaqur dhe me fat, thotë Nexhati, që pasi dola në pension në vitin 2000, tani jetoj këtu me Paqen, dhe vajzën e vogël të pleqërisë Alketën, por që kam afër edhe Gjolekën e Livanin e fëmijët e tyre për rreth dhe që më duan e më respektojnë kaq shumë. Na mungojnë shumë dy vajzat e tjera, Jolanda dhe Elsa të cilat i kemi në Itali, por s’kemi ç’të bëjmë, kështu e solli koha e fati. Vëllazërinë e kemi të mirë dhe shkojmë shumë mire jo vetëm me Livanin që kam këtu, por me të gjithë, me Vendimin në Tiranë, Refizenë në Boston dhe me  Najmon që banon në Ballsh.  E kemi  si amanet nga nëna jonë Tikja, që ta ruajmë e ta mbajmë vëllazërinë, - se si gjaku jot nuk ka, na thoshte kur ishte gjallë.

Edhe unë e Shega jemi të kënaqur e të lumtur, vazhdon bisedën Livani, jetojmë mirë dhe punojmë të gjithë së bashku me fëmijët, se pa punë nuk jetojmë dot, jo këtu në Athinë, por kudo që të jetë  njeriu s’mund të rrijë pa punë. Shtëpia ime këtu në Pire, është e hapur jo vetëm për shokët, miqtë e dashamirët e familjes sonë, por edhe  për të gjithë miqtë e shokët e fteriotëve  tanë. Duke qënë se jemi larg vendlindjes e fteriotëve, kuptohet që jemi të malluar e të dëshiruar për njerëzit tanë dhe kur na vjen dikush në shtëpi siç është rasti jot sot.

Po pushimet e verës ku do ti kaloni sivjet,  çfarë plani keni bërë, e ngacmoj më tej bisedën unë, jo pa qëllim.

Edhe më pyet, thotë Livani, të gjithë do jemi në Fterrë, apo harrove që kemi takimin në gusht ? Mezi presim që të shkojmë, të takohemi e çmallemi me Fterrën e fteriotët, por edhe do rregullojmë  pak më mirë shtëpinë tonë të përbashkët. Vizitën e dytë e bëra në familjen e Refat Kurupit, Falë afërsisë me njëri tjetrin, por edhe njoftimeve me telefon, u mblodhëm rreth 20 vetë. Përveç familjes së Refatit e Tanës, erdhën Mihali me Jonelën më djalin dhe dy vajzat, Arsen Dauti të cilin e ndante vetëm një mur nga shtëpia e Refatit erdhi familjarisht. Më pas erdhi dhe Simoni me Megin e djalin dhe kënaqësia e të zotit të shtëpisë, por edhe kënaqësia ime, ishte e madhe.

            Gëzimi e muhabeti u shtuan edhe më shumë, sepse aty gjetëm edhe të fejuarën e Ensarit, Elonën, një vajzë e bukur e simpatike me origjinë nga Elbasani, që na bëri shumë përshtypje për thjeshtësinë dhe  dashamirësinë që kishte në shpirtin e saj dhe që të linte të kuptoje sikur kishim shumë vite që njiheshim me të. Dollitë e gotat ndiqnin njëra tjetrën, mirësitë e urimet gjithashtu dhe humori i Mihalit e bëri ambientin edhe më gazmor e të këndshëm. Ngado që vërtitesh muhabeti e shakatë, e gjithë biseda përfundonte në Fterrë. Kuptohet, largësia e malli bëjnë punën e vet.

Edhe pse dreka vazhdoi rreth tre katër orë, ne na dukej sikur sapo kishim filluar dhe e humbëm fare nocionin e kohës. Na dukej sikur ishin në Fterrë e jo në Athinë.  Gëzimin e kënaqësinë atij trapezi ja jepnin më shumë fëmijët e Jonelës e Mihalit dhe të  Arsenit e Simonit. Por ja që duhej të përfundonte edhe ky takim, sepse edhe kohën e kishim të kufizuar.

 Darkat dhe fjetjen, zakonisht isha i detyruar që ti kaloja në shtëpinë e Ledi Maçit. Ishte e pamundur që ti shpëtoje ose të shkoje diku tjetër. Megjithëse ishte shumë i angazhuar me punën, e gjente kohën që të më shoqëronte kudo që shkova për vizita e takime në të gjithë Athinën. Ndjehesh vërtet ngushtë, kur tjetri t’a bie ngushtë, po nuk ke se çfarë bën me njerëz të tillë si Ledi… Në shtëpinë e tij u takuam e u çmallëm edhe me motrat e tij, me Mirelën dhe Elidën, vajzën e Profitit e Natashës. Muhabetet e bisedat vazhdonin deri në orën 03 të mëngjesit. Tema kryesore, si kudo, ishte tema e Fterrës dhe e gazetës Fterra jonë. Ledi ishte dhënë pas kësaj gazete, dhe të gjitha numrat i kishte lexuar nëpërmjet internetit. Ishte shumë i apoasionuar edhe pas mbledhjes së këngëve të grupit polifonik të Fterrës në veçanti, por edhe të këngëve labe në përgjithësi. Disqet e videot e tij ishin aq të shumta e të mbushura me këngë labe. Vidjoja që na shoqëronte më shumë e që e ndoqëm   ishte ajo e “Valles së Kaurit”.  Për festën e pashkëve Ledi kishte organizuar një piknik shumë të bukur me shumë fteriotë, kryesisht farefisin e tij në një zonë malore të Athinës. Këngët e bukura dhe vallet pa mbarim si dhe dreka në natyrë ishin kthyer në një festë të vërtetë. Kishin lezet të mbledhur së bashku familjet fteriote të Nexhatit e Paqes, Livanit, Ladit e Behares, dhe Ledi me dy motrat e tij, Mirelën dhe Elidën. Hajde festë fterioçe në malin e Athinës, thoshte Ledi, hajde… Edhe po të mos ma  kishte falur, një kopje të diskut të këtij aktiviteti, do t’ia kisha “vjedhur”, po Ledi nuk më lejoi që ta bëja një gjë të tillë, se ma fali vet.

Dhe përsëri bisedat vërtiteshin rreth Fterrës e sidomos rreth gazetës për të cilën Ledi këmbëngulte që të jepte sa më shumë ndihmesë për vazhdimësinë e saj por edhe për sponsorizimin e saj.

 - Është gazet e madhe kjo gazeta e Fterrës, theksonte vazhdimisht Ledi, dhe megjithëse i kam lexuar rregullisht të gjithë artikujt e saj, këto gazetat që na solle ti Feksor, do t’i lexoj përsëri germë për germë.

Unë dua t’i ndihmoj me gjithë shpirt, botuesit e anëtarët e bordit të gazetës, dhe do t’ju mbaj në kontakt për të gjitha aktivitet që zhvillojmë ne fteriotët këtu në Greqi. Bile, po të mi dërgoni mua gazetat, do ti shpërndaj tek të gjithë fteriotët tanë këtu në Athinë. Besoj se do na duhen rreth 30-40 kopje, prandaj m’i  dërgoni mua, se e kam kënaqësi që të jap edhe unë kontributin tim modest si fteriot.

              Ledi më shoqëroi e më çoi edhe në shtëpinë e familjen e Pajtim Gjonit, ku gjeta të njëjtën pritje e të njëjtën ngrohtësi fteriote. Pimë nga një gotë raki fterre nga të xha Nurçes dhe  kafenë e bërë nga duart e nuses së Pajtimit, Artës, e cila na u duk sikur e pimë në Gjonaj në Fterrë,  ose  në Çorraj, në vendlindjen e Artës.

U përqafuam dhe u çmallëm sado pak edhe me familjen e fëmijët e Pajtimit dhe u larguam me këto mbresa e kujtime të bukura, të cilat u munduam t’jua përcjellim, ashtu sikurse i pamë, i ndjemë dhe i prekëm nga afër.

Dëshira ime ishte që të takoja sa më shumë fteriot, por kuptohet, koha e shkurtër e qëndrimit dhe angazhimi me punët e tyre të përditshme  e bënte të pamundur një gjë të tillë. Lista e fteriotëve që punojnë e jetojnë në Greqi e sidomos në Athinë, është shumë e gjatë. Më ngeli merak që nuk munda ti takoja dot familjarisht, Ferik Hizmon, Delo Zhupën, Festim Dautin, Selam Hadushin, Gjolek Shkurtin, Ivan Rukën, Vitri dhe Ermal Dautin, Gëzim e Guxim Hizmon, Antika e Loreta Shkurti, Çaparen me dy vajzat e saj dhe Valjetën,  Ardi Malaj dhe Koço e Muzo Zhupën, Lame Mehmetin e Kudret Haxhiun, Tori Mehmetin e Memo Zhupën, Sokol Maçin e Vigane Gjonin, Ibrahim e Hasan Hizmon,e shumë e shumë të tjerë. E rëndësishme është që të gjithë fteriotët janë sistemuar e përshtatur shumë mirë me jetën e punën, dhe asnjë fteriot nuk ka pasur probleme  me policinë e me shtetin grek. Përkundrazi, kudo ku punojnë e jetojnë, ata kanë ditur dhe dinë të ndërtojnë marrëdhënie njerëzorë e miqësore, të jetojnë të qetë e me kulture e dinjitet. Le të shpresojmë se takimi i gushtit në Fterrë, do na mbledhë të gjithëve aty, ku do çmallemi sado pak me njëri – tjetrin.

Faleminderit fteriotët e mi të dashur, faleminderit për pritjen e kënaqësinë që ju  më dhuruat gjatë kësaj vizite kaq të bukur. Mirë u takofshim në Fterrën tonë të dashur në muajin e madh,  më 16 gusht. Ardhshi shëndosh e mire, se Fterra na pret e ne e presim atë ditë me padurim.

                                                                                                               Feksor  SHKURTI

Vullnet Mato – shkrimtar.

UNË, VARKËTARI KARONT, MES LUNDËRTARËVE TË RINJ

Duke lundruar në internet, në këto vite të zhvillimit të mahnitshëm të teknikës dhe teknologjisë elektronike, m’u duk sikur hyra në një det të madh pa fund e pa anë. Mes lundërtarëve të shumtë nga e gjithë bota, në “Facebook” u gjenda befas mes një turmë të madhe lundërtarësh të rinj të grupit “Fterra” të përbërë prej rreth 90 vetash. Nga mbiemrat fterriot Dauti, Gjoni, Rukaj, Mehmeti, Kurupi, Hizmo, Dusha, Zhupa, Shkurti, Elezi, Korkuti, Dhuli, etj, dhe nga mosha 18 - 25 vjeç, kuptova se kam të bëj me brezin më të njomë e më të freskët të fshatit tonë të dashur. Pastaj duke parë fytyrat e tyre rinore aq të hijshme, dialogjet aq të zgjuara dhe humorin e hollë të kësaj moshe, thashë me vete: “Unë qenkam varkëtari Karont i lashtësisë që po lundroj me varkën time të vjetër, mes jahteve të tyre fringo të rinj”. Por gjithsesi lundroj dhe takoj pikërisht ata që duhen takuar. Ata me të cilët do të krenohet e ardhmja e Fterrës sonë. Lundërtarët e rinj që janë përhapur në të gjitha limanet dhe skelat e mëdha elektronike të rruzullit tokësor. Ata që në bagazhin e tyre kanë të gjitha dijet dhe mençuritë e nevojshme për t’u ndeshur me dallgët dhe uraganet e jetës. Dhe unë, lundërtari Karont i Fterrës, si njeri i rrahur mjaft me vështirësitë dhe rreziqet e stuhive të kësaj bote, kam ç’u jap atyre nga përvoja ime, për ta çuar stafetën e brezit të tyre më tutje. Në mënyrë që stafeta e tyre të jetë mbështetur fuqimisht edhe te tradita e intelektualeve të shumtë që ka krijuar Fterra jonë prej vitesh.

E para që më bëri shok në faqen e saj të “facebookut”, ishte lundërtarja e shkathët Stela Dauti, nga Greqia. Them, e shkathët, sepse kuptohet që në internet ajo e manovron timonin e saj nga të gjitha anët, për t’u miqësuar me bashkëmoshatarët fterriotë e për të komunikuar me ta vazhdimisht. Në mënyrë që të jetë sa më e lidhur me vendlindjen e saj dhe me njerëzit e shumtë, për të cilët ka afeksion shpirtëror. Pastaj Ela Elezi hyri befas në “murin” e faqes sime për të kërkuar shoqëri dhe e mirëprita me entuziazëm. Më tej u afrua tek unë djaloshi Ermal Rukaj, që mesa kuptova duhet të jetë nga familja e mikut tim shpirtëror Aleksandro Rukaj, pas tij Ledi Maçi dhe Elida Zani, nga Greqia, Mirela Maçi, nxënësja e talentuar për recitime Blerta Kurupi që na emocionoi te takimi vjetor i fterrioteve, Ada Zhupa e të tjerë me radhë. Por pashë kënaqësisht se edhe miku im Agron Xhama, si më me përvojë në internet, ishte lidhur më herët më këtë grup të gjerë të rinjsh dhe më dërgoi listën e tyre të madhe. Tani ndjej me krenari, se unë Karonti i lashtë jam i rrethuar nga një flotë e fuqishme lundërtarësh të rinj, me të cilët mund të çajmë bashkë dallgët e të gjithë kontinenteve. Për ta çuar emrin dhe zërin e Fterrës sonë në të gjitha skajet e globit. Dhe mendoni pakëz, njerëzit e një fshati të vogël në jug të Shqipërisë, po e ngrenë flamurin e tyre të miqësisë në të gjitha fshatrat dhe qytetet e planetit tonë. Kjo është jo vetëm kënaqësi e madhe, por edhe një lumturi pa fund, që ne i kemi vënë vetes një qëllim kaq të madh: Të qëndrojmë të lidhur me njëri - tjetrin në një mënyrë të atillë, që Fterra jonë e vogël t’i ketë kufijtë e saj jo krahinorë, por botërorë. Kufij në formë rrathësh koncentrikë që zmadhohen dita ditës si vetë valët elektronike të Internetit. Dhe kështu siç po ndodh realisht me ne, s’do të jetë e largët dita kur veç të tjerëve, edhe eskimezët do të pyesin: “Ku ndodhet kjo Fterra e famshme ?”...

NË KUJTIM TË ÇERÇIZ ZANIT

Kur shkruaj për fteriotët më ngjan se bie në përsëritje, sepse kujtoj anët pozitive që i përafrojnë të gjithë. Duket se në këtë fshat të vogël njerëzit ngjajnë shumë në vlerat pozitive, që kanë.

Çerçiz Zani ose çeçua, siç e thërriste im atë, mësues pasionant, prind i mrekullueshëm dhe njeri i shkëlqyer. Emri imponues, i merituar i xha Neimit lë, mjerisht, në hije vargun e njerëzve - pjellë e tij, që për nga vlerat nuk bien më poshtë.

Kur ishim nxënës të xha Neimit, erdhi me leje në Fterrë Çerçizi (me leje nga ushtria se kishte atje të shoqen - Lavdien) dhe zhvilloi me ne një orë mësimi. "Kudo si Lutua" ishte tema. S'ka si të kujtohet një orë e vetme mësimi para 60 vitesh, pa pasur vlera pedagogjike e humane.

Ky personazh, që buzëqeshte ëmbëlsisht e rrezatonte mirësi ishte mësues në Selenicë, ku u emërova dhe unë. E admironin dhe e respektonin të gjithë. Këshillat që më dha mua 17 vjetarit kishin vlera si të Biblës dhe i kam pasur udhërrëfyes gjatë tërë karrierës si mësues.

Në një kodër të qytetit, ku kishte edhe çezmë ishte dhoma me aneks e Çerçizit, ku mua më ngjante si parajsa vetë, kur rrija me të. Këtë mjedis të ngrohtë familjar e qeveriste gruaja e tij, Lavdija. Çift i mrekullueshëm e njëherazi i çuditshëm. Ata flisnin të dy me zë të ulët, por imponues. Të dy vetëm buzëqeshnin. E megjithëse Çeçua donte domosdoshmërisht një djalë (të cilin fatkeqësisht e la në barkun e të ëmës, por nuk e pa vetë) edhe këtë temë e trajtonte me mirësi dhe ëmbël.

Sipas një teorie të vonë amerikane, kur një çift jeton gjatë bashkë, ata i ngjajnë edhe fizikisht njëri - tjetrit. Mendoj: Çeçua apo Lavdia morën nga tjetri pak më shumë. Nuk e gjej përgjigjen. Familja ime ishte e prirur të vlerësojë Lavdosh Zanin, të vëllain, se ai jetoi gjatë në Ballsh në familjen tonë, ku punoi dhe u bë një farmacist pasionant. Unë mund të flisja për Sazanin e mirë, Bashkim - kolegun apo Profitin që e kisha nxënës. Por për mua ishte Çeçua, përfaqësuesi që trashëgonte xha Neimin. Kujtoj kur më thoshte se bota ka Himalaje e Olimp, por ne kemi Rrëmullë e Galisht, që janë ku e ku për vlera e bukuri; kemi njerëz me vlera olimpike. Dhe rreshtonte kronollogjikisht emra e fliste pa diskriminuar askënd.

Fatmirësisht fëmijët e tij u bënë të mbarë; ka edhe vajzën biznesmenë dhe jam i bindur që dikur, diku, do lexoj diçka më autoritare për jetën e punën e këtij njeriu - shenjtor.

Nuk më pëlqen detyrimi që kam për të përsëritur e përsëritur, se ka mjaft emra fteriotësh, që duhen evidencuar. Pa modesti insistoj të them se ata përbëjnë enciklopedi njerëzore: ka ndër ne Akademike, profesorë, filozofë, sportistë, titullarë e patriarkë në fusha si: arsimi, shëndetësia etj.

I tillë ishte edhe Çerçizi në lëmë të mësimdhënies e marrëdhënies me njerëzit.

Për të argumentuar thjeshtësinë e mënyrës së zgjidhjes së problemeve nga ky njeri, dëshiroj të tregoj: një ditë më thërret në kafene (gjë që nuk ishte në zakonin e tij) dhe më qeras me birrë. Hair - i thashë. - Bleva një orë "UMF" 200 lekë - më tha. E shita atë, bleva një gomar, me të cilin bëra drutë e dimrit. Me rishitjen e tij bleva orën, fitova drutë dhe më tepruan edhe ca lekë. Zgjidhje praktike në atë kohë fukarallëku, kur rroga e mësuesit ishte 5000 lekë.

Mund të zgjatesha shumë në përshtypjet për këtë personalitet, por teprimi do dëmtonte imazhin për të.

            Fatmir DUSHA

F T E R R A  I M E

Shokë malli më ka marrë,

Për ata burrat e parë,

Pleqtë me qulah të bardhë,

Çorape dhe xhamadanë,

Të qëndisur me gajtanë.

Kur uleshin pranë e pranë,

Mirrnin fjalën me radhë.

Kishe qejf ti dëgjoje,

Se nga ata shumë mësoje.

Kur dilnin burrat në valle,

Si sorqedhët në livadhe,

Tunden dysheme e tavane.

Dua që të shkoj në Fterrë,

Malli shumë më ka marrë,

Të dal në majë të malit,

të kem fshatin për karshi,

se për fshatin tim të uruar,

kam respekt e dashuri,

të zgjedh një hije të freskët,

dhe të ulem e të rri,

të shikoj vendin me radhë,

ku kam kullotur me dhi,

t’ia marr këngës labe

dhe të them atë që di,

ç’më kanë thënë e dëgjuar,

ç’kam parë vetë me sy,

se fteriotët në çdo kohë,

e kanë bërë beli,

si me pushkë dhe me penë,

dhe me besë e urtësi.

Shumë kohë kanë kaluar,

Kur ishim nën Turqi,

Në Stamboll kishim Isanë,

Me mëndje dhe ditur,

E mbante Sulltani pranë,

Për dije, filozofi.

Do këndoj vitet ’20,

Në luftë me Italinë,

Pati dhe burra nga Fterra,

U ngrenë e vanë aty,

Me komandant Xhafer,

Luftuan me trimëri.

Në luftën çlirimtare,

Mbi dyzet e shtatë të rinj,

Morën armët në dorë,

Dolën malit për liri.

O Hiqmet o lule djalë,

Të kujtoj me lot në sy,

Dhe Fuatin e Turhanin,

Osmënin, djalë të ri,

Xha Shaqon e Azemnë,

Kishin vuajtur të dy,

Për liri derdhën gjaknë

Dhe mbetën në histori.

      DAUT BRINJA